Hayat dediğimiz hengâme, iki insan arasındaki mesafeden ibaret.
Birbirimizin ruhuna değebilmek için çırpındıkça çırpınıyor, bitap düşüyoruz sonunda. O mesafe bir türlü kapanmıyor, kapanamıyor.
Kâh, içine kapanarak yakınlığı arıyor insan.
Kâh, içini dökerek.
Kâh alıp başını giderek.
Ne içine dönmek sorunları çözüyor hayatta. Ne de gitmek. Çünkü insan gittiği yere kalbini de götürüyor. Her adım ömürden düşen bir gün çünkü.
Her adım bir ayrılık.
Kalbin iste ...